Als ik mijn ogen sluit

NL: Wat maakten de vrouwen en kinderen in de Japanse kampen in Nederlands-Indië mee? Welke wonden en trauma’s bleven achter en hoe gingen ze tijdens hun leven daarmee om? De kampen lieten grote littekens na. Vele daarvan zijn nog niet genezen of verdwenen.

Als ik mijn ogen sluit: leven met de Japanse kampen is een film over de vrouwen en meisjes die de Japanse kampen overleefden. De verhalen van de overlevenden werden na de oorlog in Nederland niet gehoord of erkend. Voor de overlevenden is het moeilijk om te accepteren dat veel mensen weinig weten over deze periode. Dit roept gevoelens van woede op veroorzaakt opnieuw intense pijn.

Als de vrouwen hun ogen sluiten, komen deze ‘vergeten’ verhalen weer bovendrijven. Wij als kijker kruipen hiermee in de hoofden van de vrouwen die de kampen hebben overleefd. Van de kampen bestaan weinig foto’s en er is haast geen filmmateriaal. Wel maakten de vrouwen en kinderen in het kamp honderden tekeningen. Regisseur Pieter van Huystee heeft zelf ook een persoonlijke band met deze geschiedenis: zowel zijn moeder als oma overleefden kamp Tjideng. Met zijn overleden moeder heeft hij nauwelijks over haar ervaringen gesproken. In de film stelt hij de vragen die hij haar niet meer kan stellen.

EN: What did the women and children experience in the Japanese internment camps in the Dutch East Indies? What wounds and traumas remained, and how did they cope with them throughout their lives? The camps left significant scars. Many of these have not yet healed or disappeared.

Als ik mijn ogen sluit: leven met de Japanse kampen (When I Close My Eyes) is a film about the women and girls who survived the Japanese camps. The stories of the survivors were not heard or acknowledged in the Netherlands after the war. For the survivors, it is difficult to accept that many people know little about this period. This triggers feelings of anger, causing intense pain once again.

When the women close their eyes, these ‘forgotten’ stories resurface. As viewers, we delve into the minds of the women who survived the camps. There are few photos of the camps, and there is hardly any film material. However, the women and children in the camp made hundreds of drawings. Director Pieter van Huystee also has a personal connection to this history: both his mother and grandmother survived Tjideng camp. He barely spoke with his deceased mother about her experiences. In the film, he asks the questions he can no longer ask her.