Geen verhaal

De verhalen die we ons laten vertellen over wie we zijn en wat ons leven is, lijken troost en veiligheid te bieden. Maar zitten ze ons niet in de weg? 

Omdat het altijd anders loopt...  

Ik dacht dat mijn kinderen in een gezin zouden opgroeien met twee verliefde ouders. Dat is niet zo. Dat doet pijn. Maar is het de realiteit die pijn doet? De realiteit waarin ik heel gelukkig knuffel met mijn dochters in bed? Of is het het verhaal dat ik mezelf vertel? Ik denk het tweede. Ik doe een poging los te komen van het verhaal. Los van wat ik denk dat het MOET zijn kijken naar wat er IS. 

Voorbij het verhaal deze keer, met alles wat ik niet weet of kan beheersen. Met lege handen en een hart vol liefde. Op zoek naar dat was ons bindt in plaats van wat ons scheidt, ook in tijden van scheiding. Voorbij de mening en het eigen gelijk, dichter bij elkaar, als jullie dat ook willen ten minste.  

Een poëtisch theaterconcert zonder verhaal, met stilte en taal. Over liefde en loslaten. Vooral loslaten, van het verhaal. De dingen die niet hoeven te claimen dat ze “ertoe doen”, omdat ze er gewoon zijn. Wat is belangrijk, en wat IS gewoon.  

Laura van Dolron creëerde haar eigen genre Stand-up philosophy. Zij pendelt tussen het theater en de wereld, tussen TL licht en theaterlamp. Het maatschappelijke en het persoonlijke verbindt zij op zo’n manier dat het elkaar versterkt in plaats van tegenspreekt. Muziek is een onderdeel van haar taal, omdat muziek -net als stilte- ruimte maakt voor dat wat woorden overstijgt. 

PERSQUOTES  

‘Meesterverteller’ (NRC**** De Nieuwe Laura) 

‘Maar ze is in de eerste plaats een meester-verstelster, iemand die je meesleept in een verhaal dat aan de kern van het menselijke zijn raakt, en getuigt van lijden en vergeving, ook voor zichzelf.’(De Standaard****De Nieuwe Laura) 

‘Genadevolle stilte. Applaus. De nieuwe Laura is gewoon de oude in goeie doen.’ (Etcetera over De Nieuwe Laura) 

“Ongemeen scherp geformuleerde en genereuze observaties. Ook nu is ze meester in het spelen met de regels van het spel.” (Theaterkrant, keuze van de criticus, De Nieuwe Laura)